De grote lijnen van de bijbelse leer moeten systematisch worden onderwezen op de bijbelstudies en in de prediking. In de evangelische wereld wordt dit bijna nooit gedaan. De onderwerpen worden in de prediking soms wel aangeraakt maar zelden grondig behandeld. Je hoort heel weinig een prediking waarin een belangrijk onderdeel van de leer systematisch wordt behandeld. De prediking en het onderwijs in evangelische kringen zijn vaak overwegend stichtelijk. Een typisch voorbeeld vond ik in het gemeenteblaadje van een vrije evangelische gemeente. Er stond een aankondiging in dat er dat seizoen weer bijbelstudie zou worden gegeven. Het onderwerp dat zou worden behandeld was "de wonderen van de Here Jezus in het Johannesevangelie." Dit is werkelijk onbegrijpelijk. Dat was het geestelijk voedsel wat de gemeenteleden daar werd aangeboden (Zie Johannes 20:30,31). De meeste gemeenteleden weten bijna niets van de leer over b.v. de gemeente of de Heilige Geest maar men geeft les over de wonderen van de Here Jezus in het Johannesevangelie. Dat zal best stichtelijk zijn en het geestelijk leven opbouwen, maar het rust de mensen niet toe in de zin van Efeze 4:11-14.

Paulus spreekt er over dat hij te Efeze "al de raad Gods" had verkondigd (Hand 20:27). Hij had dus een bepaald onderwijsprogramma en dat programma had hij in Efeze blijkbaar afgewerkt. Hij noemt dat hier: "al de raad Gods", dat wil zeggen de volledige raad Gods.

Onze evangelische voorvaderen hebben de hoofdzaken van de leer verdeeld in 9 onderwerpen. De leer over God, Jezus, De Heilige Geest, de bijbel, de toekomst, de gemeente, de zonde, de mens, de engelen. We moeten er voor zorgen dat al die onderwerpen onderwezen worden. Ook de hoofdlijnen van het christelijkleven moeten systematisch gebracht worden: Het begin, de bekering. Wat er met je gebeurt op het moment van je bekering. Hoe verder, na de bekering. Gemeenschap met God (stille tijd). Hoe de leiding van God in je leven te ervaren. Hoe krijg ik voor elkaar wat God van me vraagt? Wordt vervuld met de Geest. Enzovoorts.

De reformatorische kerken zijn, wat het onderdeel van de gezonde leer betreft, beter af omdat daar de inhoud van de Heidelbergse Catechismus systematisch wordt onderwezen. In de catechisatie aan de jeugd en ook voortdurend aan de gehele gemeente, elk jaar weer opnieuw, via de zondagse catechismuspreek. Elke zondag wordt een bepaald gedeelte van de catechismus besproken. Dat kan omdat het in deze orthodox reformatorische gemeenten gewoon is om (zeker) tweemaal op zondag een samenkomst te bezoeken. Eén van die samenkomsten wordt gebruikt voor een catechismus preek. Zo worden, jaar in jaar uit, systematisch een groot aantal fundamentele bijbelse waarheden onderwezen.

Je kunt een deur wit schilderen door, met een blinddoek aan, de kwast in de verf te dopen en telkens willekeurig een stip op de deur te zetten. Als je daar maar lang genoeg mee doorgaat zal op den duur de deur steeds witter worden. Zo kom je er ook, maar het zal heel lang duren voor de gehele deur wit is. Je kunt ook op de normale wijze systematisch van boven tot beneden de deur wit schilderen. Het onderwijssysteem in vele evangelische gemeenten lijkt op het "met de ogen dicht stippen op de deur zetten". Stel je voor dat in een bijbelschool het aan iedere leraar werd overgelaten welk onderwerp wanneer te behandelen. En dat die leraren, individueel, ook weer zonder enig onderwijsplan zouden werken. Toch doet men iets dergelijks vaak met het onderwijs in evangelische gemeenten. Natuurlijk moet er ook een stukje vrijheid zijn om geleid door de Geest precies die boodschap te spreken die de gemeente nodig heeft (Dat is echter meer de bediening van een profeet dan van een leraar).

Ook de bediening van leraar is nodig om te komen tot geestelijke volwassenheid, om toegerust te worden tot alle goed werk en om niet meer heen en weer geslingerd te worden door allerlei wind van leer (Efeze 4:11-15). Bouwen aan een gemeente, aan het geestelijk leven van individuele christenen zonder systematisch onderwijs te geven staat gelijk aan bouwen zonder een deugdelijk fundament te leggen. Het wondere is dat er, via de stip methode, toch nog enigszins een fundament wordt gelegd. Men weet nog wel, vaak fragmentarisch, ongeveer wat de bijbel leert. Men is echter zo goed als weerloos tegen allerlei verdraaiingen en valse leer die de evangelische wereld binnendringen. De toerusting schiet ernstig te kort.